Oδοιπορικό στα παράλια της αλησμόνητης Μ. Ασίας

.... "Άνθρωποι και Φύση πάνω από τα κέρδη"


Τετάρτη 23 Σεπτεμβρίου 2015

Η καλύτερη ευχή από το στόμα του Γούντυ Άλεν



Η καλύτερη ευχή από το στόμα του Γούντυ Άλεν

«Την επόμενη ζωή μου θέλω να τη ζήσω ανάποδα.
Ξεκινάς από νεκρός κι έτσι το γλιτώνεις αυτό.
Μετά ξυπνάς σε ένα γηροκομείο κι αισθάνεσαι
κάθε μέρα και καλύτερα.
Σε πετάνε έξω από το γηροκομείο, γιατί δεν είσαι πλέον τόσο γέρος.
Πηγαίνεις και εισπράττεις τη σύνταξή σου και μετά όταν αρχίζεις να δουλεύεις σου δίνουν δώρο ένα χρυσό ρολόι και κάνουν πάρτι για σένα την πρώτη μέρα στη δουλειά.
Δουλεύεις τα επόμενα 40 χρόνια μέχρι να γίνεις αρκετά νέος για να χαρείς την ζωή.
Κάνεις πάρτι, πίνεις αλκοόλ και γενικά είσαι ‘ατακτούλης’.
Μετά είσαι έτοιμος για το γυμνάσιο.
Στη συνέχεια πας στο δημοτικό, γίνεσαι παιδί, παίζεις.
Δεν έχεις ευθύνες, γίνεσαι βρέφος μέχρι την στιγμή που γεννιέσαι.
Μετά περνάς 9 μήνες κολυμπώντας σε ένα πολυτελές
σπα με όλα τα κομφόρ, κεντρική θέρμανση
και πλήρη εξυπηρέτηση,
κάθε μέρα και μεγαλύτερο χώρο και νάτο…
Τελειώνεις σαν…ένας οργασμός…”

Παρασκευή 18 Σεπτεμβρίου 2015

Αντίο στην ποιήτρια Μυρτώ Τάσιου,

Καλό ταξίδι....

κόρη της ηθοποιού Κατερίνας Γώγου και του σκηνοθέτη Παύλου Τάσιου


Η Μυρτώ Τάσιου, κόρη της ηθοποιού και ποιήτριας Κατερίνας Γώγου και του σκηνοθέτη Παύλου Τάσιου, βρέθηκε νεκρή στην Αθήνα, ύστερα από πολλά χρόνια διαμονής στο Ουτζέντο της Ιταλίας.
Η Μυρτώ για την Μυρτώ, όπως συστηνόταν στο βιογραφικό της που συνόδευε την πρώτη ποιητική της συλλογή µε τίτλο: «Η Αλίκη δε μένει πια εδώ».

Το βιογραφικό της όπως το είχε γράψει εκείνη:
Γεννήθηκα στις 10 Οκτωβρίου 1967. Μητέρα µου είναι η Κατερίνα Γώγου, ηθοποιός και ποιήτρια. Πατέρας µου είναι ο Παύλος Τάσιος, σκηνοθέτης. Και οι δύο πέθαναν νέοι. Όταν ήµουν µικρή, πήγα στη Σχολή Μοντεσόρι και µετά έβγαλα µια καλών τεχνών, γιατί είχα πάθος για τη ζωγραφική. Μετά ειδικεύτηκα στη βυζαντινή τέχνη. Άρχισα να δουλεύω µε τον Μιχάλη Αγγελιδάκη. Στο µεταξύ έκανε µπαµ η επιτυχία της Κατερίνας. Δυστυχώς έφερε αντίθετα αποτελέσµατα. Άρχισε να πίνει και να αυτοκαταστρέφεται µε όλους τους τρόπους. Ένιωθα ενοχές που δεν µπορούσα να τη βοηθήσω και µπλέχτηκα κι εγώ µέσα. Ο πατέρας µου µε παρακολουθούσε διακριτικά. Μου έκανε την πρόταση να πάω στην κοινότητα Saman στο Παλέρµο κι εγώ δέχτηκα. Ένα χρόνο µετά το θάνατο της Κατερίνας άρχισα να παίρνω τα πάνω µου. Ξανάρχισα να ζωγραφίζω και να γράφω. Έβλεπα το µέλλον µου µε διαφορετικό τρόπο. Όλες οι αναµνήσεις έγιναν πεταλούδες, πέρασαν. Είκοσι χρόνια πέταξαν. Το µόνο που ζητάω είναι να ζήσω ελεύθερη χρωµατιστά.


____________
http://www.athensvoice.gr/